Fiesta, Rhan II

Tawelwch yn gorwedd uwchben y pentre drwy’r dydd heddiw fel trwch o niwl. Pawb yn gorffwys mae’n debyg ar ôl bod yn dawnsio tan bedwar o’r gloch y bore ma.
Tua hanner nos dechreuodd hi fwrw glaw – hen wragedd a ffyn yn wir ichi. Roeddem ni i gyd yn sych sâff o dan y cynfas oedd wedi ei godi rhwng yr eglwys a’r hen ysgoldy, ond mentro y tu allan a byddech chi’n cael eich gwlychu at yr esgyrn.
Pentrefwyr o bob oedran rhwng 8 ac 80 yn gwrando ar gerddoriaeth draddodiadol y pibgorn a’r drwm, am yn ail a’r miwsig modern: 2 lanc ar lwyfan cul yn canu wals, paso doble, rumba – a pop hefyd. Pawb yn dawnsio hefyd, hyd yn oed y bechgyn yn eu harddegau cynnar ddim yn unig yn gwybod y symudiadau ond yn barod i ddawnsio’n gyhoeddus.
Seidir yw’r diod traddodiadol yma; mae perllannau ymhob pentref a llawer un yn paratoi seidir cartref. Sudd afalau yn unig sydd ynddo; maen nhw’n cael eu malu a’u gwasgu, a’r sudd yn aros mewn casgenni i weithio. Eplesu mae’n debyg yw’r gair technegol.
Mae’r seidir yn cael ei werthu mewn poteli maint potel win, a mae’r sawl sy’n prynu potel yn ei arllwys ar gyfer pawb sydd yn y rownd gydag e. Fel arfer maen nhw’n rhannu gwydr, o leiaf yn y wlad: mae barau mewn trefi yn tueddu i ddarparu gwydr yr un.
Mwy am seidir yn y dyfodol, rwy’n addo.