Mae’n chwe mis ers imi ysgrifennu blog yma. Ond heddiw darllenais i stori yn y wasg, yn el Comercio, oedd yn gofyn ei rhannu.
Yn ardal uchaf y Picos de Europa, lle mae copa Torrecerredo yn frenin ar y cwbl, mae mynydd unigryw, y Picu Urriellu, sy’n codi’n unionserth – craig 500m o uchder. Yng ngwaelod hwn, ar ymyl man gwastad y Vega de Urriellu, mae lloches i fynyddwyr – ac yn fwy na dim i ddringwyr, oherwydd mae ochrau heriol y Picu Urriellu yn ffefryn ymysg alpwyr o Sbaen ac ar draws y byd.

Chi’n gallu gweld y lloches yn y llun, yn debyg i gaban gwartheg yn erbyn y cawr o graig. Wel na, mae’r lloches â gwelyau i 120 o bobl ac mae’n darparu brecwast a phryd gyda’r nos.
Mae hyn i gyd yn gofyn gweithwyr llawn amser, yn enwedig yn yr haf. Yr wythnos ddiwethaf, ymddangosodd hysbyseb am swydd i ddarparu bwyd a chyflenwi nwyddau eraill i’r lloches, a hynny’n ddyddiol, gan gerdded gydag asyn neu ddau o’r heol agosaf. Mae hyn yn daith o awr a hanner – neu o dair awr, mae popeth yn dibynnu ar y tywydd. Ac yna wrth gwrs, i lawr i’r dyffryn unwaith eto. Amser hir i fod ar y mynydd ar eich pen eich hunan. Dechrau tua diwedd mis Mai, a pharhau tan ddeith yr eira ym mis Hydref.

Roedd iaith yr hysbyseb yn eglur: angen rhywun sy’n gyfarwydd â’r mynyddoedd, ac â phrofiad o weithio gydag anifeiliaid. Hefyd, rhaid cael rhywun oedd yn byw yn yr ardal.
Mae’r Picu de Urriellu, neu’r Naranjo de Bulnes yn ôl yr enw twristaidd, yn eicon sydd i’w weld o bell. Sawl gwaith wrth ddilyn llwybrau mewn rhannau eraill o’r mynyddoedd rydym ni wedi troi cornel a’i weld yn sydyn. Gyda’r hysbyseb, daeth yn amlwg, bod ei statws yn bellgyrhaeddol mewn ffordd arall:
O fewn yr wythnos roedd dros gant wedi gwneud cais. Ac mae’r rhestr wedi cau, felly sori bobl, mae’n rhy hwyr!